Krakowiak (obok poloneza) uważany jest za jeden z najstarszych polskich tańców narodowych. Znany był już na przełomie wieku XVI i XVII. Początkowo był tańcem ludu wiejskiego, który tańczył go na zabawach i uroczystościach. Był też tańcem wojennym, o czym świadczą teksty przyśpiewek. W czasach króla Polski Władysława Jagiełły zyskał sobie niezwykłą popularność wśród szlachty; w okresie późniejszym tańczono go na dworach magnatów. Po roku 1794 (po Powstaniu Kościuszkowskim) taniec ten, którego kolebką jest ziemia krakowska, stał się tak popularny, że rozprzestrzenił się na całą Polskę, przenikając również do muzyki symfonicznej i scenicznej. W tej formie krakowiak pojawił się w XVIII wieku i oznaczał dwumiarowe tańce krakowskie.

Charakter